สมาคมส่งเสริมสถานภาพสตรี
ในพระอุปถัมภ์ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ
บาดแผลที่มองไม่เห็น-1
 |
||
เรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมาของสวยค่อยๆ หลั่งไหลกลับมาในห้วงสำนึก... สวย เด็กผู้หญิงซึ่งเป็นพี่สาวคนโตของครอบครัวอันแสนยากจนข้นแค้นครอบครัวหนึ่ง ครอบครัวนี้ไม่แน่ชัดว่าจะเข้าทำนองมีลูกมากจึงยากจน หรือ เพราะยากจนจึงมีลูกมาก แม่ของสวยมีลูกทั้งหมดนับที่ยังมีชีวิตอยู่รวมสวยด้วยก็เจ็ดคน ซึ่งแม่ของสวยได้เล่าว่าจริงๆ แล้วเธอท้องลูกทั้งหมดสิบสามคนแต่แท้งไปเสียหกท้อง ส่วนพี่ชายคนโตของสวยนั้นเป็นพี่คนละพ่อที่ได้แยกทางกันไปและอาศัยอยู่กับครอบครัวฝ่ายสามีเก่า สวยจึงกลายมาเป็นลูกคนโตที่มีน้องเล็กๆ อีกห้าคนให้ต้องดูแล แม่เป็นแรงงานสำคัญและเป็นแหล่งรายได้หลักของครอบครัวเพราะพ่อมีร่างกายที่ไม่สมประกอบ แขนข้างขวาของพ่ออ่อนแรงทำงานหนักไม่ได้เนื่องจากตกต้นไม้ตั้งแต่สวยยังเล็กๆ นอกจากนี้พ่อมักหาเรื่องทะเลาะกับแม่ด้วยเหตุเมาและหึงหวง ตั้งแต่เล็กมาสวยได้รับความอบอุ่นจากตาและยาย สวยเรียนจบป.6 ซึ่งก็คงมากพอสำหรับครอบครัวที่ปากกัดตีนถีบรับจ้างทำงานไปวันๆ และไม่มีที่ดินทำกินเป็นของตนเอง แถมยังมีลูกดกยัวเยี้ยให้ต้องเลี้ยงดู โชคดีเหลือเกินที่เด็กอีกหกคนไม่ได้ลืมตามาดูโลกที่แสนลำเค็ญใบนี้
หลังจากเรียนจบ สวยได้ไปรับจ้างทำงานก่อสร้างแต่ก็ถูกโกงค่าแรงสวยจนต้องออกจากงาน ไม่นานก็มีคนในหมู่บ้านซึ่งเป็นนายหน้าหาเด็กไปทำงานบ้านให้กับคนรวยในเมืองหลวงอันศิวิไลซ์มาพูดกับแม่เพื่อชักชวน สวยจึงได้เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่ยังไม่ทำบัตรประชาชน สวยทำงานเป็นเด็กรับใช้ให้กับครอบครัวคนไทยเชื้อสายจีนที่มีฐานะร่ำรวยครอบครัวหนึ่ง คุณผู้หญิงเป็นคนเดียวที่อยู่บ้านทุกวัน คุณผู้ชายไปทำงาน ลูกๆ ทั้งสี่คนของคุณผู้หญิงไปเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ โดยสามในสี่คนที่จบออกมาต้องเกี่ยวข้องกับการรักษาคนเจ็บป่วย
 |
เวลางานของสวยเริ่มตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง สวยต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ล้างจาน ล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ทั้งหมด ล้างรถทุกคันในบ้าน ซักผ้าด้วยมือแม้จะมีเครื่องซักผ้าอำนวยความสะดวกแต่สวยมักไม่มีสิทธิ์ใช้ นอกจากนี้สวยยังต้องจัดเตรียมอาหารเช้า กลางวัน และเย็น เก็บโต๊ะอาหารและอื่นๆ อีกมากมายตามแต่คุณผู้หญิงจะบัญชา สวยทำงานหนักแต่ไม่เคยได้รับเงินเดือนเพราะคุณผู้หญิงบอกว่าจะส่งให้แม่เอง สวยไม่มีวันหยุด วันไหนงานน้อยโชคดีหน่อยสวยจะได้เข้านอนตอนเที่ยงคืน เด็กน้อยมักรู้สึกเหมือนเพิ่งจะได้ปิดเปลือกตาก็ต้องพยามยามดึงรั้งหนังตาอันหนักอึ้งขุดตัวเองออกมาจากที่นอน เมื่อคุณผู้หญิงมาตามให้เธอไปทำงานในเช้าตรู่ของวันใหม่... เป็นอย่างนี้อยู่เสมอจนสวยคิดว่ามันคงจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป
สวยที่อยู่ในวัยอันสดใส เป็นวัยที่สมองและร่างกายพร้อมจะเจริญเติบโตหากได้รับการดูแลเอาใจใส่ทั้งด้านความรู้ สติปัญญา อาหารที่ถูกหลักโภชนาการ และถูกสุขลักษณะ น้ำจิตน้ำใจ ความเอื้ออารีจากเพื่อนมนุษย์ จากครอบครัวที่ดูเหมือนจะดีพร้อมทั้งฐานะการศึกษาและอาชีพ จากผู้ใหญ่ที่มีทุกอย่างเหนือกว่าเด็กอย่างสวยที่มาจากภาคอีสานอันแร้นแค้น แต่สวยไม่เคยได้รับโอกาสนั้นในบ้านหลังนี้ แม้กระทั่งอาหารประทังชีวิตในแต่ละมื้อถ้าไม่ใช่น้ำเปล่าก็เป็นข้าวที่หลงเหลือมาจากวันไหนก็ไม่รู้ซึ่งถูกแช่ไว้ในตู้เย็น รสชาติของมันเมื่อแตะลิ้นมันช่างเย็นยะเยือกไปสู่ขั้วหัวใจดวงน้อยอันขาดวิ่นเว้าแหว่งของสวย แม้บางมื้อสวยจะมีกับข้าวเพิ่มขึ้นมา ฟังดูแล้วน่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่กับข้าวที่มีรสเผ็ดจี๊ดไปถึงดวงตาและออกไปสองหูอย่างเจ้าพริกป่นพวกนี้ยิ่งเรียกหยาดน้ำตาให้ออกมาพรั่งพรูได้อย่างร้ายกาจ สวยบอกตัวเองให้อดทนเมื่อนึกถึงใบหน้าของยายของแม่พร้อมกับดวงตาอันไร้เดียงสาและรอคอยของน้องๆ
 |
วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยามสวยเล่นสนุกกับเพื่อนที่โรงเรียน วิ่งเล่นตามท้องทุ่ง เกี่ยวข้าว ดำนา จับกบจับเขียด แต่ไฉนวันเวลาของสวยในช่วงนี้จึงเอื่อยเฉื่อยเชื่องช้าราวกับโชคชะตากลั่นแกล้ง กว่าจะหมดไปในแต่ละวัน ช่างเหนื่อยแสนเหนื่อยสายตัวแทบขาด ปริมาณงานที่ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นช่างเป็นปฏิกิริยาผกผันกับสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมลง รูปร่างของสวยลีบเล็กผอมโซดำคล้ำคล้ายไม้เสียบผีเข้าไปทุกวัน ผ่านไปเพียงเดือนเศษๆ คุณภาพงานของสวยคงจะลดลงจนถูกใจคุณผู้หญิงบ้างไม่ถูกใจบ้างซึ่งส่วนที่ไม่ถูกใจดูจะมากกว่า สวยจึงมักถูกลงโทษด้วยการด่าทอและทุบตี ถ้าคุณผู้หญิงมีอารมณ์โกรธมากก็จะใช้เข็มขัดหนังหัวเหล็กฟาดมาตามตัวและศีรษะของสวย หรือไม่ก็เอาเก้าอี้ไม้สักหัวโล้นฟาดเข้าที่กลางหลัง บ่อยครั้งที่คุณผู้หญิงทำโทษโดยให้สวยตบปากตัวเองจนเลือดกลบปาก และยังบังคับให้เอาหัวโขกพื้น ลูกๆ ของคุณผู้หญิงก็เคยห้ามปรามมารดาแต่ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดูเหมือนเรื่องเด็กสวยถูกทำร้ายอาจเป็นเรื่องปกติธรรมดาของครอบครัวนี้ |
|||
 |
ในสายตาของซาตาน ชีวิตของสวยคงจะธรรมดาและดูสุขสบายเกินไปจนก่อให้เกิดความอิจฉาริษยา จึงได้ดลบันดาลวันที่คงจะเป็นตัวแดงในปฏิทินใจของสวยไปตลอดชีวิต วันนี้สวยทำงานหนักอย่างเช่นเคยด้วยร่างกายที่อ่อนล้าและเหมือนจะเป็นไข้ เสียงคุณผู้หญิงสั่งงานเข้าหูบ้างไม่เข้าบ้าง สวยทำงานผ่านไปด้วยความเคยชินเหมือนหุ่นยนต์ไร้วิญญาณ... ที่ชั้นสองของบ้านหากมีใครในบ้านหลังข้างๆ ได้ใส่ใจมองผ่านเข้าไปก็คงจะเห็นภาพเหตุการณ์ที่น่าตื่นตระหนกผนวกกับเศร้าสลด...
|
|||