สมาคมส่งเสริมสถานภาพสตรี
ในพระอุปถัมภ์ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชาทินัดดามาตุ
บาดแผลที่มองไม่เห็น
 |
จินลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในรถตู้ และกำลังถูกพาไปยังจังหวัดแห่งหนึ่งซึ่งเป็นประตูสู่ภาคอีสานของไทย ในช่วงแรกของการออกเดินทางภาพที่ปรากฎให้เห็นช่างเป็นภาพเดิมๆ ที่บ่งบอกถึงความเจริญของเมืองกรุง... ท้องถนนที่คลาคล่ำไปด้วยเจ้ากระป๋องวิ่งได้... ผู้คนดูเร่งรีบกับการเริ่มต้นของเช้าวันใหม่... จนกระทั่งยานพาหนะได้พาเราฝ่าความวุ่นวายเหล่านั้นออกมา... ขณะนี้สิ่งที่เห็นได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นเทือกเขาที่ทอดตัวเป็นแนวยาว ต้นไม้สองข้างทางที่ผลัดเปลี่ยนกันมาอยู่ในจอประสาทตาของจินราวกับการฉายภาพสไลด์ ผ่านโรงงานปูนซิเมนต์ ผ่านวัดวาอาราม เบื้องหน้าเป็นรถไถนาที่ขับช้าๆ เลียบริมไหล่ทางอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ด้านขวามือมีป้ายชี้ว่า ปักธงชัย บ่งบอกว่าใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว
จินละความสนใจจากสิ่งภายนอกต่างๆ กลับมาสำรวจเพื่อนร่วมทางภายในรถ ด้านขวามือ... น้องคนขับรถที่ไม่สนใจอะไรนอกจากพวงมาลัยและถนนเบื้องหน้า ด้านหลังในที่นั่งแถวแรกเป็นสาวใหญ่วัยกลางคน แต่งกายภูมิฐาน ผมหยักศกสีดำสนิทถูกรวบไว้ด้านหลัง เธอกำลังหลับใหลอย่างคอพับคออ่อน ศีรษะส่ายงึกงักไปมา แต่ไม่ได้ยินเสียงกรน เธอคือหัวหน้าของจิน ถัดไปอีกแถวเป็นหญิงไทยวัยสาวสะพรั่งคนหนึ่งที่จินคุ้นเคยกับเธอเป็นอย่างดี เธอมีรูปร่างสมบูรณ์สมวัยที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะมาหมาดๆ ผิวของเธอค่อนข้างคล้ำแต่ก็สะอาดสะอ้านเหมือนได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากเจ้าของ ผมยาวดกดำถูกถักเป็นเปียสองข้างไว้อย่างเป็นระเบียบ มีลูกผมระตามหน้าผากและสองข้างแก้มเล็กน้อย ศีรษะเธอเอนพิงซบไปกับเบาะด้านหลัง ริมฝีบากบางที่เคยพูดจ้อเจื้อยแจ้ว เผยอยิ้มน้อยๆ ดวงตาที่ส่องประกายราวเม็ดนิลในยามตื่นซึ่งแฝงไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามวัยบัดนี้ปิดสนิท มีเพียงเสียงผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
พลันภาพซ้อนของวันวานเมื่อหลายปีที่แล้ว ที่จินได้พบกับเธอผู้นี้เป็นครั้งแรกก็ปรากฏทับซ้อนขึ้นมา
เช้าในวันนั้นจินกำลังรอรถเมล์เพื่อไปทำงานตามปกติ เครื่องมือสื่อสารรูปร่างสี่เหลี่ยมอันเล็ก ที่ซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ทั้งสั่นทั้งดังเรียกร้องทำให้จินต้องละความสนใจจากรถราเบื้องหน้า และล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อช่วยให้มันได้ออกมาสู่โลกภายนอก ก่อนที่จะดิ้นตายไปเสียก่อน ตัวอักษรที่ขึ้นอยู่หน้าจอบ่งบอกว่าใครโทรมา และสื่อความหมายว่า "งานเข้า"
จินได้พบกับ "สวย" ณ โรงพยาบาลเฉพาะทางชื่อดังแห่งหนึ่ง แม้จะล่วงเลยมานานมากด้วยกาลเวลาแต่ภาพนั้นยังจารลึกอย่างชัดเจนในความทรงจำของจิน ภาพเด็กผู้หญิงนั่งกอดเข่าซ่อนใบหน้าไว้ราวกับว่ามันเป็นที่ซ่อนตัวอันปลอดภัยจากโลกภายนอกอันแสนโหดร้าย ห้องทั้งห้องดูอึมครึมและหม่นหมองไปพร้อมกับเธอ... เด็กน้อยมีร่างกายซูบผอมคล้ายเด็กขาดสารอาหาร กระดูกตามข้อปูดโปนจนน่ากลัวว่ามันจะทะลุผิวหนังอันแสนหยาบกร้านของเธอออกมา ผิวหนังที่ค่อนข้างคล้ำแห้งแตกเป็นขุย ส้นเท้าแตกเป็นริ้วๆ ผมหยาบกระด้างสีดำตัดสั้นแทบติดหนังศีรษะ และยังเว้าๆ แหว่งๆ ตรงเกือบกลางศีรษะมีรอยฝีเข็มเย็บแผลของแพทย์เป็นทางยาวนั้นเป็นช่องโหว่อยู่ไม่มีผมขึ้นแม้สักเส้น ภาพนั้นสะกดความรู้สึกของจินให้หยุดมองอึ้งอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
ในห้วงของความคิดคำนึงอื้ออึงไปด้วยคำถาม เธอไปพบเจออะไรมาบ้างหนอจึงมีสภาพเช่นนี้... ความสดใสของวัยแรกรุ่นได้หนีหายไปอยู่ที่ตรงไหน... ใครกันที่พรากสิ่งสวยงามไปจากเธอ... คงไม่พ้นการกระทำของมนุษย์อีกแล้วที่ทำร้ายมนุษย์ด้วยกันถึงเพียงนี้ ร่างกายภายนอกยังบอบช้ำขนาดนี้แล้วหัวใจดวงน้อยๆ ของเด็กคนนี้เล่าจะบาดเจ็บปานใด จินครุ่นคิดอย่างหนักจนคิ้วแทบจะย้ายที่มาอยู่รวมกัน ถ้าไม่ติดรอยย่นที่หัวคิ้วมาคั่นไว้
- บทความเรื่อง "บาดแผลที่มองไม่เห็น" ยังไม่จบเพียงแค่นี้ โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป และคอยเป็นกำลังใจให้ผู้หญิงและเด็กที่ประสบปัญหาชีวิตกันได้นะคะ - |