ความรักบังตา

           "เจน"หญิงสาววัย 23 ปี ผิวขาว สูง หน้าตาดี บุคลิกดี พูดจาฉะฉาน… เธอเป็นลูกสาวคนสุดท้องของครอบครัวที่อบอุ่น ฐานะครอบครัวค่อนข้างดี และตัวเธอเองก็มีหน้าที่การงานที่ดี... แต่เพราะผู้ชายเพียงคนเดียวทำให้ชีวิตของเธอต้องพบกับจุดเปลี่ยนมากมาย... แม้ต้องละทิ้งพ่อแม่พี่น้องของตัวเองเพื่อชายคนนั้นเธอก็ยอม... และกว่าเธอจะคิดได้เธอก็ต้องมาเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกผู้หญิงและเด็กที่ประสบปัญหาในบ้านพักฉุกเฉิน…

          ในวัย 16 ปี เจนได้พบกับรักแรกกับผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอ 3 ปี เขามีหน้าตาเข้าขั้นที่เรียกว่าหล่อ มีผู้หญิงติดตรึมและแน่นอนเขาเป็นคนเจ้าชู้... เจนได้พบกับเขาที่ป้ายรถเมล์... เจนและเขาขึ้นรถเมล์ที่ป้ายเดียวกันเพื่อไปเรียนเป็นประจำ... หลังจากนั้นจึงสานสัมพันธ์และคบหาเป็นแฟนกันเรื่อยมา ผ่านไป 6 เดือนเขาขอมีอะไรกันเป็นครั้งแรกและเจนก็ยินยอม... เจนให้เหตุผลว่า... "สงสารเขา... เขาอ้อนวอนและอุตส่าห์อดทนรอมาตั้งนาน ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนเจ้าชู้มาก แต่เขาก็มาหยุดที่เราเขาเลิกกับผู้หญิงคนอื่นๆ เพื่อเรา... เพื่อนๆ คนอื่นเขาก็มีกันไปหมดแล้ว... ก็เลยยอม"... หลังจากครั้งนั้นเจนก็มีเพศสัมพันธ์กับแฟนเรื่อยมาโดยไม่ได้ป้องกัน... ด้วยเหตุผลที่ฝ่ายชายบอกว่า "ท้องก็แต่ง" พอเจนอายุ 17 ปีฝ่ายชายก็เข้ามาอยู่ในบ้านเป็นสมาชิกอีกคนหนึ่งของครอบครัว โดยที่คนในครอบครัวของเจนไม่รู้เลยว่า เขา ทั้งเสพยาบ้าและค้ายาเสพติด

         อายุได้ 20 ปีเจนท้องลูกคนแรกขณะที่เจนกำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เจนจึงต้องหยุดเรื่องการเรียนไว้ก่อน เมื่อเจนท้อง ครอบครัวทั้งของเขาและของเจนจึงให้จัดการแต่งงานกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว แต่แม่ของเจนไม่ให้เจนจดทะเบียนสมรส เมื่อคลอดลูกแม่ก็ช่วยเลี้ยงลูกให้เจน กลางวันเจนก็ไปทำงาน...ไม่นานพ่อของเจนก็มีปากเสียงใหญ่โตกับลูกเขยจนถึงขั้นที่เขาจะเข้าไปทำร้ายพ่อของเจน สาเหตุของการทะเลาะกันก็เนื่องจากพ่อจับได้ว่าเขาทั้งเสพและขายยาเสพติด... พ่อจึงยิงปืนขึ้นฟ้าและไล่เขาออกจากบ้าน... เหตุการณ์ในครั้งนี้เจนผู้เป็นคนกลางเลือกที่จะปกป้องผู้เป็นสามี แม้พ่อของเจนจะขอให้เธอเลิกกับเขาแต่ด้วยความรักเจนจึงเลือกที่จะออกจากบ้านพร้อมสามีและลูก... นั่นเท่ากับเป็นการปฏิเสธความรักของพ่อเพื่อไปหาผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งได้ชื่อว่าเป็นสามีและเป็นพ่อของลูก…

          ชีวิตครอบครัวของเจนที่ปราศจากการให้ความช่วยเหลือของพ่อและแม่ก็เริ่มไม่สนุกแล้วเจนต้องออกไปทำงานนอกบ้านส่วนสามีเสพยาและขายยา... เจนต้องไปทำงานและรีบกลับบ้านมาดูแลลูกและบางทีสามีก็จะตามไปนั่งเฝ้าก่อกวนการทำงานของเจน...... การมีสามีค้ายาเสพติด การที่ต้องหลบหนีตำรวจ บางคราวต้องหลบซ่อนกันอยู่ในรถยนต์เป็นครึ่งค่อนวัน แรกๆก็ตื่นเต้นและสนุกดี... เป็นเช่นนี้อยู่แรมปี... ซ้ำสามียังเปิดบ้านเป็นที่ให้วัยรุ่นที่ส่งยาและเสพยามามั่วสุมกันอยู่ที่บ้าน... เจนเคยบอกกับสามีว่าเธอรู้สึกอึดอัดบ้านไม่เหมือนบ้าน แต่สามีกลับบอกว่าเขาชอบอบอุ่นดี... ครั้งหนึ่งตำรวจเคยบุกเข้าจับกุมระหว่างที่ทั้งเจน-สามีและลูกอยู่บ้าน... สามีคว้าตัวลูกแล้ววิ่งหนีตำรวจไปได้โดยทอดทิ้งเจนให้เผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ตำรวจเพียงลำพัง... เจนถูกจับไปสถานีตำรวจ... เธอติดอยู่ในคุกสองชั่วโมงและคนที่มาช่วยเจนออกจากกรงขัง... ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน... พ่อของเจน... พ่อที่เจนเคยหันหลังให้เมี่อครั้งที่สามีของเจนจะทำร้ายพ่อและเจนก็ยังเลือกเข้าข้างสามี... พ่อที่เคยถูกลูกสาวปฏิเสธเมื่อความรักบังตา... แต่พ่อก็ยังมาช่วยพาเจนออกจากคุก...

          หลังจากรอดพ้นคดีด้วยความช่วยเหลือของพ่อครั้งนั้น เจนก็ยังยืนยันจะกลับมาอยู่กับสามี... แต่จากสองชั่วโมงที่แสนน่าหวาดกลัวในคุกก็ทำให้เจนเริ่มครุ่นคิดถึงชีวิตของตนเองและลูก... หลังจากตาบอดด้วยความรักมานานเจนเริ่มมองเห็นอะไรหลายๆอย่าง... เจนเฝ้าถามตัวเองว่า "ถ้าลูกโตขึ้นเข้าโรงเรียนแล้วครูถามว่าพ่อแม่ทำอาชีพอะไร?... จะบอกได้อย่างไรว่าพ่อค้ายาเสพติด.. และชีวิตที่ต้องคอยหลบหนีตำรวจจะทำอย่างไรเมื่อลูกโตขึ้น"... และเจนก็กลัวว่าโตมาลูกจะเสียคนแต่จะทำอย่างไรดี... เจนไม่มีหน้ากลับไปหาพ่อเพราะเธอเคยทำร้ายจิตใจพ่ออย่างรุนแรงหลายครั้ง...

          แล้วก็ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีที่จุดสิ้นสุดในชีวิตครอบครัวเจนก็มาถึง เมื่อเด็กผู้หญิงวัยรุ่นที่มามั่วสุมเสพยาที่บ้านของเธอเกิดท้องขึ้นมาและคนที่เป็นพ่อของเด็กในท้องก็คือสามีที่รักของเจน... ฟางเส้นสุดท้ายระหว่างเจนกับสามีจึงขาดสะบั้นลง... เจนพาลูกหนีออกมาจากสามีทันที... แต่พ่อไม่ให้เจนเข้าบ้าน... พ่อรับแต่หลานเท่านั้น... เจนจึงต้องทำงานและเช่าห้องอยู่ภายนอก... ไม่นานเจนก็พบว่าประจำเดือนของเธอขาดหายไปและเจนพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง... เจนจะทำอย่างไรดีความสิ้นหวังโกรธเกลียดประดังประเดเข้ามาจนทำให้เจนสิ้นคิดและกินยาเพื่อฆ่าตัวตาย... แต่เจนก็ไม่ได้ตายสมใจเธอถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล... เธอกล่าวกับเราด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า "หนูลืมตามาครั้งแรกเจอแต่หน้าแม่ หน้าพี่ หน้าป้าและหน้าญาติๆ... หนูสงสารป้าที่เลี้ยงหนูมา... หนูจะไม่ทำอีกแล้ว"

          เหตุการณ์แห่งความเป็นความตายผ่านพ้นไป เจนจึงมองหาที่พักระหว่างรอคลอดเพราะพ่อก็ยังคงไม่ให้เจนเข้าบ้าน เจนรู้สึกโกรธและคิดว่าพ่อไม่เข้าใจแล้วยังซ้ำเติมเธอ... เจนค้นหาทางอินเตอร์เน็ตและได้พบที่พักที่เธอจะสามารถพักในช่วงที่เธอท้องได้นั่นคือ... บ้านพักฉุกเฉิน... ช่วงแรกๆ ที่เจนอยู่ในบ้านพักฉุกเฉินเจนร้องไห้ทุกวัน... เธอรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว... แต่ไม่นานเจนก็ปรับตัวได้เธอเริ่มมีเพื่อนที่ต่างก็มีปัญหาที่คอยแลกเปลี่ยนความเศร้าความทุกข์ให้กันและกันฟัง... และปัจจุบันเจน ได้ให้กำเนิดเด็กหญิงตัวน้อยที่มีสุขภาพแข็งแรง เจนยังพักฟื้นหลังคลอดและเลี้ยงดูลูกน้อยอยู่ที่บ้านพักฉุกเฉิน... เจนเข้าใจพ่อมากขึ้นเธอไม่โกรธพ่อแล้ว... ส่วนแม่ของเจนก็พาลูกคนโตของเจนมาเยี่ยมเจนและน้องที่บ้านพักฯ... พี่สาววัย 3 ขวบมักจะสงสัยและชี้ไปที่น้องน้อยว่า "ใช่ของจริงหรือเปล่า?" เรียกเสียงหัวเราะให้กับเจนและยาย... วันนี้ตาของเจนสว่างแล้ว... เจนจะไม่กลับไปใช้ชีวิตครอบครัวที่เธอบอกว่า "หนูอยู่กับแฟนเหมือนจะมีความสุข... ใช้เงินที่หามาง่ายๆ เงินจากการค้ายาแรกๆ ก็คล้ายจะสนุกแต่การดำเนินชีวิตที่ต้องคอยหวาดระแวงและหนีตำรวจอยู่เรื่อยๆ มันก็ไม่สนุกแล้ว" เจนหวังว่าไม่นานพ่อจะอภัยให้แก่เธอ... เจนจะกลับไปทำงานพร้อมทั้งเรียนมหาวิทยาลัยให้จบ และเจนหวังว่าจะมีชีวิตครอบครัวที่ดีกับคนดีๆ สักคน...

หากผู้หญิงและเด็ก ท่านใดประสบปัญหาในชีวิต เช่น ความรุนแรงในครอบครัว ท้องไม่พร้อม ถูกข่มขืน หรือติดเชื้อ เอช ไอ วี สามารถติดต่อขอรับความช่วยเหลือได้ที่ สมาคมส่งเสริมสถานภาพสตรีฯ บ้านพักฉุกเฉิน 501/1 ซ.เดชะตุงคะ 1 ถ.เดชะตุงคะ แขวงสีกัน เขตดอนเมือง กรุงเทพฯ 10210 โทรศัพท์ 0 2929 2222 ตลอด 24 ชม. อีเมลล์: knitnaree@hotmail.com และ ในกรณีที่ท่านต้องการให้ความช่วยเหลือผู้หญิงและเด็กในบ้านพักฉุกเฉินสามารถติดต่อได้ที่ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ และหาทุน โทร. 0 2929 2301-3 ต่อ 109,113 หรือ 0 2 929 2308 อีเมลล์: admin@apsw-thailand.org

Facebook: สมาคมส่งเสริมสถานภาพสตรีฯบ้านพักฉุกเฉินดอนเมือง www.facebook.com/apswthailand.org หรือ สามารถดูข้อมูลรายละเอียดผ่านทางเว็บไซด์สมาคม www.apsw-thailand.org